Eg stod å holdt i veggen, mens alle
andre dansa
Hørrte snakk om vind og ver, og skråling
overalt
Eg ville gjerna vera med, men
stoltheden var pansra
rondt ein kropp som kun sa nei, men
ingen tårer falt
Ved dørå stod ei dama, så ven – eg
konne se’ na
Hu stod der rage med et glass, så
smakte nesten salt
Hu ville gjerna dansa, men så tårte hu
det ikkje
I ensomhed hu stod der bøyd, men ingen
tårer falt
Så gikk eg sakte hjemøve, hu dokte opp
på veien
Me gjekk som me var barbeint, mens
hjerta verkligt smalt
Me gjekk igjønå skogen, me to like
redde hender
Ordå de va knappe, men ingen tårer
falt
Og i mårå går me, kvert te vårt –
går kver vår vei
For lykkå e ikkje evig, det bler
alltid tidsnok kaldt
Eg så rett inn i øyå nas, og hu så inn
mine
Det var som dogg i morgensol, men
ingen tårer falt
No comments:
Post a Comment